بررسی اعتبار شرط تبانی در عقود و قراردادهای اقتصادی با تأکید بر نظرات فقهی امام خمینی(ره)

نوع مقاله : علمی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

2 استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

3 استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسالمی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسالمی، تبریز، ایران.

10.22034/ejs.2022.332291.1181

چکیده

زمینه و هدف: امروزه با پیشرفت تکنولوژی و به منظور رعایت دو اصل سرعت و سهولت، در قراردادهای داخلی و بین‫الملل، بسیاری از شروط و لوازم قرارداد و معاملات اقتصادی در متن عقد ذکر نمی‫شود با این‌حال تردیدی در ملتزم بودن طرفین به رعایت این شروط وجود ندارد از این‌رو، اثبات اعتبار شرط تبانی و ضمانت اجرای آن مبتنی بر ثبوت خیار فسخ در صورت تخلف یا تعذر شرط، هدف این پژوهش می‌باشد.‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
مواد و روش‌ها: روش بکارگرفته شده در این پژوهش، توصیفی- تحلیلی می‌باشد.
یافته‌ها: یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که اگرچه در میزان تأثیرگذاری شروط تبانی اختلاف نظر وجود دارد اما منشأ اختلاف در زمینه‫ اعتبار و عدم اعتبار این شروط به تبادر ناشی از معنای لغوی شرط و برخی روایات، بازمی‫گردد. ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
ملاحظات اخلاقی: حفظ اصالت متون و امانت‌داری در نقل گفتار، از ملاحظات اخلاقی، این پژوهش است.
نتیجه گیری:
اولاً: روایات استنادی مبنی بر عدم اعتبار شرط تبانی با اصول و قواعد فقهی مخالفت داشته و بر فرض صحت سند و دلالت باید تفسیر مضیق شود. ثانیاً: اجماعی که ادعا شده اجماع منقول است و فاقد حجیت است. ثالثاً: باوجود پیشرفت تکنولوژی و فناوری اطلاعات و استفاده از ابزارهای مکاتباتی و امکان ضبط مکالمات و مکاتبات تقریباً بحث دشواری اثبات شرط تبانی، منتفی است.‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

کلیدواژه‌ها

فصلنامه علمی مطالعات فقه اقتصادی
دوره 4، شماره 1 - شماره پیاپی 12
فصلنامه علمی مطالعات فقه اقتصادی
فروردین 1401
صفحه 221-237

فایل ها

اشتراک گذاری

ارجاع به این مقاله

آمار