تحلیل حق شرط جمهوری اسلامی ایران در پیوستن به اسناد حقوق بشر با توجه به فرهنگ بومی

نوع مقاله : پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری حقوق بین الملل عمومی، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، زنجان، ایران.

2 استادیارگروه علوم سیاسی و روابط بین الملل، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، زنجان، ایران

10.22034/ejs.2023.422093.1584

چکیده

زمینه و هدف: تحت تأثیر جهانی ‌شدن، دو روند جهان‌شمولی و درعین‌حال نسبی‌گرایی حقوق بشر مطرح است. هدف مقاله حاضر تحلیل حق شرط جمهوری اسلامی ایران در پیوستن به اسناد حقوق بشر با توجه به فرهنگ بومی است.
مواد و روش‌ها: مقاله حاضر توصیفی- تحلیلی است. مواد و داده‌ها نیز کیفی و از فیش‌برداری در گردآوری مطالب و داده‌ها استفاده ‌شده است.
ملاحظات اخلاقی: در این مقاله، اصالت متون، صداقت و امانت‌داری رعایت شده است.
یافته‌ها: پذیرش و احترام به فرهنگ بومی و تنوع فرهنگی به‌طور عام به ­معنی احترام به حقوق بشر و به‌طور خاص توجه به برخی از مصادیق حقوق بشر از جمله حقوق اقلیت‌ها و حقوق فرهنگی است. حتی می‌توان برخورداری از حق داشتن فرهنگ بومی و تنوع فرهنگی را یکی از حقوق بنیادین بشر دانست. حق شرط ایران بر معاهدات حقوق بشری بر همین مبنا قابل تبیین است. البته حق شرط‌های ایران به دلیل مبهم بودن و نامعین بودن و نیز مغایرت با موضوع و هدف معاهدات و نقض اصول ­کلی حقوق معاهدات از جمله اصل نبود امکان استناد به ­حقوق و مقررات داخلی برای عدم اجرای مفاد معاهدات و نیز ناسازگاری با تصویب بدون شرط معاهدات حقوق بشری، مورد اعتراض است.
نتیجه: رویکرد درست این است­ که حق شرط به‌صورت جزئی و مشخص باشد. بدین معنی که اعلام شود کدام قسمت از مقررات معاهدات حقوق بشری با کدام قوانین ایران تعارض و مغایرت دارد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات