بررسی تطبیقی دعوای قابل‌تجزیه پذیر و تفکیک دعوا در آیین دادرسی مدنی ایران و فرانسه

نوع مقاله : پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، واحدشیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.

2 استادیار گروه حقوق خصوصی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران

3 استادیارگروه حقوق خصوصی، واحدشیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.

10.22034/ejs.2023.414259.1534

چکیده

زمینه و هدف: تجزیه‌پذیری یا تجزیه‌ناپذیری دعوی یکی از موضوعات و مسائل مهم آئین دادرسی مدنی است که تبیین آن اهمیت و ضرورت بالایی دارد. هدف مقاله حاضر بررسی تطبیقی دعوای قابل ‌تجزیه­ و تفکیک دعوا در آئین دادرسی مدنی ایران با فرانسه است.
مواد و روش‌ها: مقاله حاضر توصیفی-تحلیلی است. مواد و داده‌ها نیز کیفی است و از فیش‌برداری در گردآوری مطالب و داده‌ها استفاده‌ شده است.
ملاحظات اخلاقی: در این مقاله، اصالت متون، صداقت و امانت‌داری رعایت شده است.
یافته‌ها: یافته‌های تحقیق بیانگر این امر است که هم در حقوق ایران و هم در حقوق فرانسه، مفهوم دعوای قابل ‌تجزیه و غیر قابل تجزیه در تعدد اصحاب دعوا وقتی مطرح می‌شود ‌که تعداد خواهان‌ها و یا خواندگان بیش از یک نفر باشد. درصورتی‌که حقوق و منافع اصحاب دعوا به نحوی از یکدیگر قابل‌تجزیه باشند که اعمال و اقدامات هریک از آن‌ها و هم­چنین تصمیمات دادگاه بر خواهان‌ها یا خواندگان دیگر اثر نگذارد، به آن دعوای قابل ‌تجزیه می‌گویند: در غیر این صورت این دعوا غیر قابل تجزیه است.
نتیجه‌: در مورد تفکیک بین دعاوی و جمع چند دعوی ضمن یک دادرسی، قانون آئین دادرسی مدنی مقرره صریحی ندارد و نوع تصمیم قاضی در هر دو مورد پیش‌بینی ‌نشده است. در مورد قابلیت تجزیه بودن دعوی و تصمیم قاضی در فرضی ­که ناچار است دعوی را تجزیه کند نیز قانون‌گذار سکوت اختیار کرده است.

کلیدواژه‌ها

موضوعات