چشم‌انداز مسئولیت حمایت در کنیا و بازتاب آن بر جامعه بین‌المللی

نوع مقاله : پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری روابط بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران.

2 دانشیار، عضو هیئت علمی گروه روابط بین‌الملل، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران.

3 استاد، عضو هیئت علمی گروه علوم سیاسی و روابط بین الملل، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.

4 استاد، عضو هیئت علمی گروه حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران.

10.22034/ejs.2023.408326.1497

چکیده

زمینه و هدف: مسئولیت حمایت شامل مسئولیت پیش­گیری، واکنش و بازسازی است. در این پژوهش چشم‌انداز مسئولیت حمایت در کنیا و بازتاب آن بر جامعه بررسی می­شود.                  
 مواد و روش ها: روش انجام پژوهش توصیفی-تحلیلی است.
ملاحظات اخلاقی: در انجام پژوهش اصالت متون، صداقت و امانت­داری رعایت شده است.
 یافته­ ها: مسئولیت حمایت شامل مسئولیت پیش­گیری، واکنش و بازسازی است. آنچه R2P را از ایده پیشین غلبه بر مداخلات بشردوستانه متمایز می‌سازد، اول، تأکید بر پیش­گیری است و دوم اولویت آشکاری است که برای واکنش چند جانبه هماهنگ در مواجهه با بحران قائل است. سومین و شاید جدیدترین ویژگی آن، این است که سازمان‌های منطقه‌ای نقش مهمی در تسهیل حل منازعات و اجرای این مسئولیت دارند.                                                                                     
نتیجه­ گیری: خشونت پس ‌از انتخابات کنیا در سال 2007 به‌عنوان اولین مورد پیش­گیری از R2P به‌طور گسترده مورد توجه قرار گرفت. کنیا به‌عنوان داستان موفقیت R2P دیده می‌شود: اقدام چندجانبه برای پیش­گیری از تشدید اختلاف و وابستگی شدید به بازیگران منطقه‌ای. هدف این مقاله بررسی صحت‌وسقم این ادعاست. این مقاله سؤال می‌کند آیا پرونده کنیا واقعاً نمونه‌ای موفق از پیش­گیری R2P بود؟ تجزیه‌وتحلیل مورد کنیا در نهایت منجر به این نتیجه‌گیری می‌شود که کاربرد R2P به موفقیت در تلاش برای مقابله با جنگ منجر نمی‌شود. این بافت کنیا بود که برای موفقیت میانجی­گری مطلوب بود و بعید است که R2P بدون این عوامل احتمالی موفق می‌شد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات